3008 sayılı Kanun’da işçinin ölümü durumunda kanuni varislerine herhangi bir kıdem tazminatı ödenmesi hususu bulunmamaktaydı. Bu durum Yargıtay içtihadı birleştirme kararı ile de hüküm altına alınmıştı. Yargıtay kararında ilgili sonucu “Eceli ile ölen işçinin mirasçılarına kıdem tazminatı verilmez.” şeklinde belirtmiştir [YTİHKUH 10.02.1954 T., 1953/19 E., 1954/5 K. (www.legalbank.net), E.T. 21.05.2022]. Karara göre; “İşçiye kıdem tazminatı verilebilmesi, İş Kanununun değişen 13 üncü maddesiyle bu maddenin atıfta bulunduğu maddelerde tahdidi olarak sayılan hallerde, iş akdinin feshi zımnında işveren veya işçi tarafından bir irade beyanı yapılmasına bağlı tutulmuştur. Ölüm hali, kanunun tahdidi surette tâyin ettiği haller arasında bulunmadığı gibi, ölüm, iş akdini sona erdiren (Borçlar Kanunu 347) bir sebep olması itibariyle akdin feshi de bahis mevzuu bulunmamaktadır. Kanunda yazılı olmıyan bir halin, kanunun tahdidi olarak saydığı mükellefiyet tahmil eden haller meyanına ithali de caiz değildir. Binaenaleyh; ölüm halinin kanunda yer almamış bulunması ve kıyas yoliyle kanundaki haller gibi telâkki edilememesi bakımından, kıdem tazminatının ilk şartı mevcut olmadığı gibi iş akdinin feshi hususundaki irade beyanı şartı da mevcut bulunmamaktadır.” 931 sayılı Kanun ile düzenleme yapılarak gayri adil olan bu durum giderilmiş ve ölen işçinin kıdem tazminatının kanuni varislerine ödeneceği hükmü getirilmiştir (Oğuzman, s.226). 931 sayılı Kanun üç yıl gibi bir süre uygulanmasına müteakip Anayasa Mahkemesi ilgili Kanun’u, kanunlaşma safhasında şekil yönünden iptal etmiş ve yeni bir kanun hazırlama imkânı sunmak için kararın altı ay sonra yürürlüğe gireceğini belirtmiştir (AYM 14.05.1970 T., 1967/40 E., 1970/26 K. Resmi Gazete Tarih ve Sayısı: 11 Mayıs 1971/13833). Söz konusu altı aylık süre 12.11.1970 tarihinde sona ermesine rağmen yeni bir İş Kanunu çıkarılmamış, yeni Kanun çıkarılana kadar 01.09.1971 tarihine kadar on ay daha beklemek gerekmiştir (Kenan TUNÇOMAĞ, "Türk İş Hukukunda Son Gelişmeleri", İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi Mecmuası, C.37, S.1-4, 1971, s.243-244).
