Yargıtay Hukuk Genel Kurulu, 14.03.20019 tarih, 20017/2-2067 Esas, 2019/296 Karar sayılı kararı, “…boşanma davasında af niteliğinde sayılan davranışlar boşanma davasının reddine gerekçe oluşturur. Af sözlük anlamı ile bir suçu, bir kusuru veya bir hatayı bağışlama olarak tanımlanmış olup, ceza hukukunda yer verildiği gibi özel hukuk bakımından da Kanunlarımızda düzenleme yeri bulan, esasen bir haktan vazgeçmeyi içeren bir his açıklaması veya bir davranış şeklidir. Kural olarak boşanma davalarında da eşlerin boşanma davasına konu ettiği olaylar sonrası barışmaları, barıştıklarını beyan ederek birbirlerine karşı yürüttükleri hukuki süreçleri sonlandırmaları veya gerçekleştiği iddia edilen olaylara rağmen evlilik birliğini makul bir süre sürdürmeye devam etmeleri hallerinde af niteliğindeki davranışlardan söz edilir. Somut olayda tarafların davanın açıldığı tarihte ve davadan bir süre sonra da aynı evde yaşamaya devam ettikleri taraf beyanları ile sabittir. Ancak aynı evde oturma hali her zaman tek başına af anlamına gelmediği gibi boşanma davası açmaya da engel değildir…tarafların sırf aynı evde yaşaması evlilik birliğinin halen çekilebilir olduğunu gösteren bir delil veya olgu olarak kabul edilemeyeceği…” şeklindeki kararı ile tarafların ortak hayatı sürdürmelerinin tek başına af anlamına gelmeyeceğini belirlemiştir.
